Hoe hypocriet en onrechtvaardig kan politiek zijn?

De afgelopen week heeft duidelijk gestaan in het teken van de Angolese asielzoeker Mauro Manuel. Uiteindelijk zijn er meer politici, die verantwoordelijk zijn voor dit dossier, wat eigenlijk een beschaafd land onwaardig is.
Voorstanders van uitzetting beroepen zich o.a. op een weigering van de oud ministers Hirsch Ballin en Albayrak, die niet gebruik hebben gemaakt van hun discretionaire bevoegdheid. Mevrouw Albayrak, momenteel kamerlid voor de PVDA zal zich waarschijnlijk nu schamen. Je kon duidelijk merken tijdens het debat, dat ze zich wat ongemakkelijk voelde. Alleen bleek toen hoe weinig scherp politici zijn. Hoewel ze geen woordvoerder is, had men haar wel kunnen uitdagen, of ze achteraf spijt heeft van haar toenmalige beslissing.

Uiteindelijk had het eindstation al moeten zijn het eind van de eerste procedure, die meer als vier jaar duurde. Infeite is deze tijdsduur onaanvaardbaar. De wet maakt dit mogelijk, dat er geen uiterste termijnen zijn vastgesteld. Dit probleem maak je binnen de gehele rechtspraak mee, dat procedures op diverse wijzen gerekt kunnen worden.
Naar mijn mening moet de wet zo veranderd worden, dat asiel procedures inclusief hoger beroep maximaal drie jaar mogen vergen. In ieder geval dient dit te gelden voor procedures binnen ons land.
Daarna kan alleen een opschortende mogelijkheid bestaan betreffende een procedure bij het Europeesch hof.
Wanneer de staat niet bij machte blijkt dit binnen deze termijn voor elkaar te krijgen, wordt automatisch de verblijfstatus verleent. En verliest de staat haar rechten.
Daarnaast zal al bij binnenkomst het nodige duidelijk moeten zijn. En hierbij is europeesche samenwerking onmisbaar. Er zal geregeld moeten worden binnen welk land de procedure gevoerd moet worden. Met andere woorden: “Er zal met landen quota’s gewerkt moeten worden”.

Minister Geert Leers weigert evenals zijn voorgangers gebruik te maken van de discretionaire bevoegdheid. Hij vindt de situatie rond Mauro niet ernstig genoeg. Volgens hem is hij niet ziek en zielig. Daarbij gaat hij volledig voorbij aan de gezinssituatie bij kinderen die uit huis geplaatst zijn bij hun biologische ouders.
Zijn redenering staat haaks op het beleid, waarbij kinderen geplaatst in een pleeggezin bijna niet meer terugkeren bij de biologische ouders, wanneer de situatie daar is genormaliseerd.
Dan hebben wij het over het hechting proces. Met Mauro is dit precies het zelfde, na acht jaar mag je dit een kind niet aandoen. Zeker een kind dat zo veel heeft meegemaakt.
Het CDA speelt in deze een meer als dubieuze rol. Woordvoerder Raymond Knops draaide eenvoudig om de feiten heen. Hij gaf aan de minister gevraagd hebben nog eens naar de zaak te kijken.

De werkelijkheid is echter anders. Hij heeft de minister gevraagd gebruik te maken van zijn ministeriële bevoegdheid. Tijdens het voetballen met Mauro was hij er van overtuigd dat dit eenvoudig zou kunnen.
Wanneer je nu je zo onwrikbaar opstelt is er maar één reactie mogelijk: “Hypocrisie ten top!” Het CDA heeft zich hiermee in een onhoudbare positie gemanoeuvreerd, wat ook blijkt uit de laagste peiling aller tijden. Het congres heeft het niet kunnen repareren. Men kwam niet verder dan een algemene resolutie. Niemand durfde een resolutie in te dienen, met de stelling dat Mauro moet blijven. “Een gemiste kans!”

Tenslotte bestaat er nog de mogelijkheid van een studie visum. Daarbij zou het UAF een rol kunnen spelen. Wanneer men denkt dat dit de uitkomst moet zijn, heeft men het volledig verkeerd. Mauro zal alle jaren op zijn tenen moeten lopen. Wat mensonterend is!

Nu blijkt dat de meerderheid van de Nederlandse bevolking vindt, dat Mauro moet blijven, bestaat er maar één optie en dat is: “Mauro eenvoudig een verblijf vergunning geven.” Zo niet, dan betekent dit het eind van onze beschaving. In zo’n land wil ik en denk velen met mij niet leven. Wanneer Mauro toch uitgezet wordt, roep ik bij voorbaat zo veel mogelijk mensen op, om dan naar Schiphol te komen en met een menselijke keten de uitzetting te voorkomen. Onze rechtstaat is met een dergelijk besluit in gevaar!

Arjan Gelder.