Langzaam worden wij voorbereid op een land waar velen niet willen wonen!

Steeds meer vraag ik mij af waar wij met ons land naar toe gaan en of politici en beleidsmakers steeds meer het spoor bijster raken. Daarbij bekruipt mij ook het gevoel, dat de meeste burgers alles maar pikken dan wel eenvoudig murf geslagen zijn. De afgelopen vier jaar heb ik het nodige bloot gelegd en krijg daarmee steeds meer bevestiging, dat chaos niet kan uitblijven. Politici van rechts tot links leggen niet de vinger op de zere plek en blijven alles binnen marges bekijken. Daarnaast worden fouten niet gecorrigeerd en wordt nergens verantwoordelijkheid neergelegd. De afgelopen veertig jaar hebben politici en beleidsmakers op vele terreinen binnen de collectieve sector kolossale fouten gemaakt en dit komt allemaal op rekening van de burger. Daardoor zijn de tekorten op de begroting alleen maar gestegen en worden verworven rechten omzeep geholpen plus ons sociale stelsel afgebroken. Ik zal een aantal onderwerpen benoemen met daaraan gekoppeld de consequenties: 1. Hervormingen binnen het onderwijs, beginnend met de introductie van de mammoetwet begin jaren zeventig, daarna middenschool en uiteindelijk de huidige situatie van MAVO, HAVO, MBO, VMBO etc. De breedte van het lessen pakket is overal duidelijk terug gelopen. Leerlingen kregen vroeger een veel bredere algemene ontwikkeling mee. Leerlingen moeten ook op steeds vroegere leeftijd keuzes maken. Bij een foutieve keuze ontstaan er problemen omdat de basis onvoldoende is. Kennis overdracht is het sleutelwoord, vorming wordt onvoldoende belicht. Al die hervormingen hebben klauwen met geld gekost. 2. Binnen de ouderenzorg zijn vanaf de begin jaren negentig verkeerde keuzes ingang gezet. Daarbij is het fenomeen manager geïntroduceerd, iets wat ook binnen andere beleidsterreinen een rol is gaan spelen. Tot dan kenden wij de situatie van directeur en administrateur plus op de werkvloer hoofdverpleegkundigen ondersteund door de verpleegkundigen. Dit alles is omgevormd tot puur een management cultuur. De directeur werd manager en ging op afstand besturen. Kon men dit niet, dan werd men eenvoudig via het kantonrecht ontslagen. De hoofdverpleegkundigen werden ook manager, maar dan eenvoudig op een afdeling. Het schort moest wel af! Uiteindelijk gaat men er vanuit dat mensen zonder praktijkervaring kunnen besturen. En dat doet men over mensen op de werkvloer, die weinig promotie mogelijkheden kennen en zwaar worden onderbetaald. Het echte geld gaat naar de manager. Doordat de kwaliteit en de motivatie er onderleidt ontstaan de nodige misstanden, waarbij veel in de doofpot verdwijnt. Klachten procedures in deze halen weinig uit. Doordat verantwoordelijken elkaar de hand boven het hoofd houden. De cliënt heeft weinig zeggenschap. Hun vertegenwoordigers, de cliëntenraden hebben weinig macht. Men komt niet verder als advies en verzwaard advies. Iets wat ook langzaam maar zeker met mooie praatjes teniet wordt gedaan, is de eigen keuze van ouderen. Vroeger kon je zelf de keuze maken, of je thuis wilde blijven wonen, dan wel naar het oude bejaardentehuis. Momenteel wordt het steeds moeilijker eigen keuzes te maken. De indicaties worden steeds zwaarder. Je moet van alles mankeren, om opgenomen te kunnen worden. Eenzaamheid speelt b.v. geen rol. Met de steeds meer individuele maatschappij vind ik dat onbegrijpelijk. Onder de mom dat door de aankomende vergrijzing het onbetaalbaar wordt, om dit te realiseren en dat wij straks zo veel mogelijk voor onze oude dag moeten zorgen door vroegtijdig hiervoor te gaan sparen. Zoals de gezondheidsraad nog deze week opperde. Voor mij en WIL NU zijn het politieke keuzes, om dit wel te realiseren en te zorgen voor een goede ouderenzorg en dit binnen solidaire uitgangspunten. Daarbij zal de management cultuur moeten worden doorbroken en zal het geld weer op de werkvloer moeten worden verdiend. Zoals het nu gaat kost het alleen maar geld in bureaucratie en verkokering, waarbij de zorg alleen maar kwalitatief achteruit gaat. Het kan goedkoper en efficiënter. Met minder geld voor een betere zorg. 3. Welke kant wij met Europa op moeten is waarschijnlijk het meest belangrijke onderwerp voor de komende jaren. Waarbij veelal wij de laatste jaren op het verkeerde been zijn gezet en onze democratische rechten verkwanseld zijn. Met het verdrag van Rome werd in 1957 de EEG opgericht met zes landen en wel: “Nederland, Frankrijk, (West) Duitsland, België, Italië en Luxemburg. Dit was behoorlijk overzichtelijk. Het doel was elkaar economisch te versterken. Dit lukte perfect, infeite werd de jaren daarna de wederopbouw na de tweede wereld oorlog voltooid. Daarnaast bestond ook Euratom en de EGKS. Met het verdrag van Maastricht werd in 1993 alles omgevormd tot één sterke organisatie, “De Europesche Unie” , met het doel het verder te laten uitstrekken tot meer als Economische samenwerking. Inmiddels waren al veel meer landen lid geworden, daarbij was en is het uitgangspunt dat binnen bepaalde voorwaarden infeite ieder Europeesch land lid mag worden. In deze speelt Frankrijk historisch een belangrijke rol. Zij zijn bevreesd dat Duitsland ooit nog zo’n belangrijke macht wordt als voor de tweede wereld oorlog. Dus wanneer je dit in perspectief ziet, dan is de toegang tot de EU van zo veel landen een waarborg, om Duitsland in toom te houden. Alleen zal je dan je eigen soevereiniteit moeten opgeven. In deze is ook het ontstaan van de euro te verklaren. Duitsland werd economisch steeds krachtiger met een sterke Duitse Mark, de Franse Franc bleef achter. Frankrijk heeft in deze een politiek spel gespeeld en vooral Nederland is in de val gelopen. Bij het ontstaan in 2002 zijn wij ook opgezadeld met een Euro die te goedkoop is ingekocht. Dit heeft ons miljarden gekost. De prijzen zijn toen sterk gestegen, wat door politici als Gerrit Zalm en Wim Kok werd ontkend. Het is onbegrijpelijk dat dit gegeven nooit echt is onderzocht. Martin Dessing heeft tot de Hogeraad gestreden, om de waarheid boven tafel te krijgen. Helaas zonder resultaat. De consequentie zou zijn, dat b.v. AOW-ers gecompenseerd zouden moeten worden. En dit met een schade post voor de schatkist van ca 20 miljard euro. Deze verantwoordelijkheid neemt ook de hoogste rechter in ons land niet. Liever doneren wij dit richting b.v. Griekenland of straks waarschijnlijk Spanje. Inderdaad zijn wij liever solidair met andere landen dan binnen ons eigen land, waar steeds meer mensen in armoede leven. Al met al kunnen wij stellen dat de Europesche droom een zeepbal is geworden. De enige oplossing is te denken aan Europesche samenwerking zoals binnen de oude EEG. Een EU met nu 27 landen is volstrekt doorgeslagen en is alleen voer voor zij, die vinden dat Europa een superstaat moet worden. Met alle verschillende culturen zal dit uiteindelijk uitmonden niet in een oorlog tussen landen, maar een burger oorlog binnen Europa. En willen wij dit? Al met al staan wij op een cruciaal punt en hebben wij infeite drie keuzes. 1. Uiteindelijk opgaan in een Europesche superstaat, wat van bovenaf geregeerd wordt. Onze eigen binnenlandse democratie zal op termijn worden afgeschaft. Nederland zal niets anders meer zijn als een regio binnen europa. Onze minister president zal dan waarschijnlijk gouverneur worden genoemd met een kleine staf. De rest geschiedt in Brussel. Willen wij dat? 2. Wij treden uit alle verbanden en claimen onze gulden weer en doen waar wij zin in hebben. Dit is het scenario waar de PVV voor staat, maar willen wij dat? 3. Onderhandelen met een aantal landen om weer te komen tot een organisatie vergelijkbaar met de EEG. Daarbij kan bezien worden of een gezamenlijke muntunie daar onderdeel van zal uitmaken. Belangrijk in deze elkaar te steunen in ontwikkeling. Iets wat de principes van de oude EEG waren, gebaseerd op samenwerking. Landen zoals Zwitserland en Noorwegen maken deel uit van de Vrijhandels Associatie. Zo zou de nieuwe samenwerking dienen te functioneren. Om dit te bereiken zal er het nodige democratisch moeten worden ondernomen. Crisissen bieden in deze ook kansen. Dat heeft IJsland inmiddels bewezen. Daar heeft de bevolking in 2008 de handen ineen geslagen, wat uitgemond is in het ontwikkelen van een nieuwe grondwet, waarover in het najaar gestemd zal worden. Met het bovenstaande heb ik duidelijk proberen te maken, dat politici ons al jaren misleiden en ons op het verkeerde been plaatsen. De huidige politiek blijkt keer op keer niet in staat de juiste beslissingen te nemen. En overziet niet de consequenties van genomen beslissingen. Wordt het geen tijd, dat de burger dit onder ogen ziet en niet blind vaart op falende politici? Alleen echte democratie kan ons redden! Nederland wordt wakker, voor het te laat is en ons land in chaos zal verkeren. Het is vijf voor twaalf! WIL NU zal vechten voor een Nederland, waar het weer fijn wonen is zonder de betutteling vanuit Brussel. Arjan Gelder.